Bouo to przeca tak. We takim wielkim ogrodzie- raju miyszkali Adam i Ewa. Dou ich tam Ponboczek i ino kozou coby ze jednego drzewa, na kerym rosnom take maszkytne apfle, za pierona nic niy jedli. A Ewa pedziaua „Adam mosz sam, a bajsnij se roz tyn apfyl!”, a potym kej juz bouo niyskoro to slimtaua i padaua , ize jom ta pieronsko szlanga, co na tym drzewie miyszkaua, do tego apfla skusioua. Ponboczek niydou sie na te babske slimtanie zrobic. Ludziska, za kara , co Ponboczka niy suchali, z raju (niy mylic z Rajchym) wyciep i ciynzko im dou na odnich chlyb, we beztydziyn, robic. No ja, trocha sie Ponboczkowi potym zol ludzi zrobiouo i widac zlitowou sie nad niym, bo podarowou im inkszy ogrodek, kery nazwou Slonsk. Ale niybou taki nasz kochany Slonsk zawsze fajny. Najprzod musieli se go Slonzoki fajnie, richtik na ogrod przemiynic, przez swoja robotnosc i ciyrpliwosc. Trwauo to dugo, pora a mozno i wiyncyj pokolyn Slonzokow robiouo i robiouo , aze rozkwitnou tyn fajny konsek ziymi. A na koniec oboczyli Slonzoki wszyske odniego piykne strony, choby ino te lasy, zielone doliny, pola i uonki. A przepuywo przez tyn nasz Slonsk, jak los, naszo kochano Odra. Couki tyn Slonsk, bez kery Odra puynie, to je nasz los i muszymy go szanowac, bo czeci roz to my juz chyba takego geszynku niy dostanymy. Te co to juz pomiarkowali, to sie juz zodnyj szlandze niy dajom nakusic, a te co mi niy wierzom, to mozno im sie tyn konsek kedys spomni.