Niedaleko naszyj wsi jez doz duzo stawów. W jednym z nich miol pirwyj miyszkac utoplec. Wyglóndol lón, jag jaki chyrstek, ale galoty miol czyrwóne. Miol to byc jakiz dobry duch, bo lón, zodnymu nidz nie zrobiyl, jyno korol i topil tych, ktorzi lobrazali Boga. Kogo lón chciol skorac, abo lutopic, to pedziol tojuz ludzióm najprzód. Snim to se móg kozdy pogodac. Ludzie wiedzieli zawsze, co lón robi. Roz prziszel do jednyj chalpy ji pedziol gospodorzowi, ze lutopi jednego synka za to, ze w kojsciele zawsze klynczy na jednym kolanie, a lutopi go wtedy, jak prziznie kónia do stawu umyc. Gospodorz pedziol to tymu synkowi. Ale synek sie wysmiol s niego i prawie na zlosc pognol kónia tam do tego stawu lumyc. Ludzie sie dziwali, jak tyn lutopledz go bydzie topil. Zas tyn synek nie wziól se nidz wiyncy, jyno mocny posek. Jog wloz z kóniym do wody, juz sie kole niego znod lutoplec. Chycil go za noge i cióngnyl do wody, ale synek byl mocny, luczrzimol sie, a nawet zaczón go loklodac pasym. Lutoplec zaryk i zaczón luciekac, ale ludzie sie sniego smioli. Lón jak to widziol, ze sie sniego smiejóm, przileciol ku tymu synkowi, zlapil go bez poly i chciol nim rzucidz do wody. Ale synek, jag go scis, to tymu az loczy wylazly na wiyrch i bardzo fest zaczón wrzeszczec. Ale syneg nie dol za wygrano, jeszcze bardzi go zaczón sciskac, atymu az oczy czrzyszczaly. Syneg zabrol kónia i luciyk. Lupoplec chnet sie locucil i pognol za nim i przewrócil mu kónia tak, ze sie tyn zmazol. Synek - wól nie wól - musiol isc jeszcze roz kónia lumyc. Ale ledwo jyno wloz do wody, lutoplec skoczyl mu na gnyk i lutopil go.

No to paczcie tam jako!